Αγαπητέ κ. Νικολαΐδη,
Είμαι φίλαθλος του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Συνήθως περνάμε απαρατήρητοι, ακόμα και όταν είμαστε πρωταγωνιστές. Εννοώ οι φίλαθλοι όλων των ομάδων πλην των 3-4 μεγαλυτέρων ομάδων της χώρας. Θίξατε δημοσίως την [Δεν Ξεχνώ] υπόθεση Βάλνερ. Ακολουθεί η δική μου οπτική, η οποία δεν πέρασε ποτέ στα ΜΜΕ. Ούτε τότε, ούτε τώρα.
Πρώτον. Είναι προφανώς απολύτως ορθό ότι την ευθύνη εξ ολοκλήρου την έχει η ΕΠΟ. Η ΕΠΟ εξέδωσε την μπλε κάρτα του ποδοσφαιριστή. Μετά, το πειθαρχικό της ΕΠΟ τιμώρησε τον Απόλλωνα επειδή η ίδια η ΕΠΟ έδωσε μπλε κάρτα. Το θέμα θα μπορούσε να είχε λήξει εδώ. Συνεχίζω επί της ουσίας.
Δεύτερον. Όχι δεν συμφωνώ ότι ο Ολυμπιακός είχε «νομικά δίκιο». Δυστυχώς, κανένα δικαστήριο δεν εξέτασε την υπόθεση επί της ουσίας. Το δικό μου νομικό σκεπτικό είναι το εξής
Πράγματι, υπάρχει κανονισμός της Ουέφα, ο οποίος λέει ότι δεν μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να αγωνιστεί σε τρεις διαφορετικές ομάδες την ίδια χρονιά. Ας τον ονομάσουμε κανονισμό Α. Πράγματι, βάσει αυτού του κανονισμού φαίνεται εκ πρώτης όψεως, ότι ο Ολυμπιακός είχε δίκιο. (Παρόλο που, όπως είπα πριν, και ο Απόλλων είχε επίσης δίκιο, διότι ο ποδοσφαιριστής είχε νόμιμη μπλε κάρτα. Ούτε δόλο είχε, ούτε όφελος). Θα σας δείξω εδώ ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε δίκιο σε βάθος.
Ο εν λόγω κανονισμός της Ουέφα δεν έρχεται από το πουθενά. Είναι γραμμένος σε κάποιο άρθρο, το οποίο είναι γραμμένο σε κάποιο κεφάλαιο του καταστατικού της Ουέφα.
Το κεφάλαιο αυτό μιλάει για το Ευ αγωνίζεσθαι (fair play). Συνεπώς, αυτή η αρχή είναι υπεράνω των λεπτομεριών που ακολουθούν και σ’ αυτήν καταφεύγει κανείς όταν υπάρχει αντίφαση.
Στο ίδιο άρθρο αναγράφεται ένας άλλος κανονισμός, υποδεέστερος του Ευ Αγωνίζεσθαι, αλλά (υποθέτω θα συμφωνήσετε) υπέρτερος του κανονισμού Α. Γράφει ρητά η Ουέφα ότι επιτρέπεται μόνο μία μεταγραφή ποδοσφαιριστή σε κάθε μεταγραφική περίοδο. (Κανονισμός Β). Γράφει επίσης ότι επιτρέπονται μόνο δύο μεταγραφικές περίοδοι μέσα σε ένα έτος (Κανονισμός Γ).
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται και ο πιο αδαής, αυτοί οι δύο κανονισμοί (Β και Γ) είναι αρκετοί, ώστε να μην επιτρέπουν σε απολύτως καμία περίπτωση ένας ποδοσφαιριστής να αγωνίζεται σε τρεις ομάδες την ίδια χρονιά. Σωστά; Σωστά.
Αφού λοιπόν αυτοί οι κανονισμοί είναι υπέρτεροι (δηλαδή γενικότερης εφαρμοφής) από τον κανονισμό Α και αφού δεν αφήνουν την παραμικρή περίπτωση να αγωνιστεί ένας ποδοσφαιριστής σε τρεις ομάδες, τότε ρωτώ το εξής: για ποιον λόγο μπήκε ο περιττός κανονισμός Α; Οπωσδήποτε είναι περιττός. Δεν χωράει αμφιβολία.
Η απάντηση είναι απλή. Υπάρχουν πρωταθλήματα και χώρες, όπου επιτρέπονται οι μεταγραφές και εκτός των δύο κανονικών μεταγραφικών περιόδων. Ένα παράδειγμα είναι η Σκωτία. Όχι η Α Εθνική (αν δεν απατώμαι), αλλά οι μικρότερες κατηγορίες.
Μάλιστα. Έστω ότι συμβαίνει αυτό. Είναι αρκετό για να μπει ο περιβόητος κανονισμός Α στο καταστατικό της Ουέφα; Ναι είναι! Γιατί; Επειδή όλα τα εν λόγω άρθρα ανήκουν στο κεφάλαιο Ευ Αγωνίζεσθαι. Δηλαδή: η Ουέφα θέλει να αποτρέψει την περίπτωση η ομάδα νούμερο 2 να δώσει τους παίκτες της στην ομάδα νούμερο 3, η οποία αγωνίζεται με την ομάδα νούμερο 1, ώστε να την βοηθήσει να την κερδίσει και να επωφεληθεί η ίδια (η ομάδα 2) ανεβαίνοντας πάνω από την ομάδα 1. Και θέλει να το εμποδίσει με το να αποκλείσει την επιστροφή τους στην ίδια ομάδα. Δηλαδή, αν γίνει εντός της επιπλέον μεταγραφικής περιόδου, η οποία δεν αναγνωρίζεται από την Ουέφα, αλλά αναγνωρίζεται από την τοπική αρχή.
Υπενθυμίζω ότι πρόκειται για κανονισμό περί του Ευ Αγωνίζεσθαι.
Αυτός είναι ο λόγος που μπήκε ο κατά τα άλλα απολύτως περιττός κανονισμός Α, του οποίου οι περιπτώσεις αποκλείονται ρητά από τους κανονισμούς Β και Γ.
Επιστρέφω στην υπόθεση Βάλνερ.
Υπήρξε οποιαδήποτε παραβίαση του Ευ Αγωνίζεσθαι στον αγώνα Απόλλωνα Καλαμαριάς – Ολυμπιακός 1-0 στις 3 Φεβρουαρίου 2008, επειδή ο Αυστριακός ποδοσφαιριστής Βάλνερ είχε αγωνίστει σε δεύτερη Σκωτσέζικη ομάδα της Β Εθνικής τον Δεκέμβριο του 2007, άρα είχε ήδη αγωνιστεί σε δύο ομάδας, άρα δεν είχε δικαίωμα να αγωνιστεί σε τρίτη ομάδα;
Υπήρξε καμία τέτοια παραβίαση του Ευ Αγωνίζεσθαι; Προφανώς όχι. Μιλάμε για διαφορετική κατηγορία, μιλάμε για διαφορετική χώρα, μιλάμε για τελείως άλλο πρωτάθλημα.
Εάν αυτό το σκεπτικό αναλυόταν στο διεθνές αθλητικό δικαστήριο (CAS), θεωρώ ότι η απόφαση θα ήταν η ανατροπή της ποινής και η δικαίωση του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Συνεπώς, δεν θα είχε νομικά δίκιο ο Ολυμπιακός.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν επέτρεψαν να εξετασθεί η υπόθεση επί της ουσίας από το διεθνές δικαστήριο.
Ξέρετε γιατί; Προσέξτε, επειδή ίσως δεν είναι αρεστοί.
Επειδή μετά την καταδίκη του Απόλλωνα Καλαμαριάς (3+1= 4 βαθμοί ποινής συνολικά), η ομάδα υπέστη έναν πόλεμο ώστε να υποβιβαστεί πριν της ώρας της. Αυτό κατέστη δυνατό για πρώτη φορά μετά την προτελευταία αγωνιστική. Τότε, για πρώτη φορά δεν ήταν μαθηματικά δυνατό να σωθεί, ό,τι και αν γινόταν την τελευταία αγωνιστική. Τότε λοιπόν, ακριβώς μάλιστα την Δευτέρα μετά την προτελευταία αγωνιστική, εκδικάστηκε η αίτηση του Απόλλωνα Καλαμαριάς για ασφαλιστικά μέτρα, ώστε να μην επικυρωθεί η τελική βαθμολογία (η οποία θα έβγαινε την επόμενη αγωνιστική) έως ότου εξεταστεί η υπόθεση από το διεθνές δικαστήριο CAS. Κατά την εξέταση των ασφαλιστικών μέτρων, η επίσημη θέση του Ολυμπιακού ήταν, ως δια μαγείας, ότι «ο Απόλλων Καλαμαριάς δεν έχει έννομο συμφέρον να μην επικυρωθεί η βαθμολογία, διότι έχει ήδη υποβιβαστεί». Και ασφαλώς, αυτή η θέση έγινε δεκτή. Έτσι, η βαθμολογία επικυρώθηκε, η διοίκηση του Απόλλωνα άλλαξε, το CAS ανέστειλε τη λειτουργία του διότι σε μερικές εβδομάδες ξεκινούσε το EURO2008 και είχε μεταφερθεί το δικαστήριο αλλού για γρήγορες αποφάσεις, και η νέα διοίκηση δεν είχε όρεξη τον Ιούλιο του 2008 να κάνει προσφυγή στο CAS μόνο για ηθικούς λόγους, εφόσον δεν επρόκειτο να ανατραπεί ο υποβιβασμός της ομάδας.
Γιατί όμως δεν είναι αρετοί αυτοί οι λόγοι. Διότι από τις 3 Φεβρουαρίου 2008 μέχρι αρχές Μαΐου 2008 μεσολαβούν τρεις ολόκληροι μήνες. Τρεις μήνες κατά τους οποίους: στα όργανα της Σούπερ-λήγκας και της ΕΠΟ υπήρξε χρονοτριβή από την πλευρά του Ολυμπιακού, στην οποία χρονοτριβή καμία ομάδα (ναι, ούτε η ΑΕΚ!) αντέδρασε ποτέ. 35 ημέρες για να καθαρογραφτεί η απόφαση του πειθαρχικού της ΕΠΟ, 30 ημέρες για να απαντήσει επισήμως η SuperLeague στο CAS για το πότε λήγει το πρωτάθλημα (ώστε να δοθούν οι προθεσμίες ένστασης από την πλευρά του Απόλλωνα Καλαμαριάς).
Και τέλος, τρεις μήνες για να κυνηγηθεί αγωνιστικά η ομάδα του Απόλλωνα Καλαμαριάς με διάφορους αντιπάλους (μεταξύ των οποίων και η ΑΕΚ στο 0-1 στο Καυτατζόγλειο, όταν ακόμα η ΑΕΚ δεν ήταν απειλή για τον Ολυμπιακό), ώστε να επιτευχθεί ο στόχος του μη έννομου συμφέροντος στο τέλος του πρωταθλήματος.
Τρεις μήνες που στα όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου υπήρχε ο πανίσχυρος Ολυμπιακός, ο αδύναμος Απόλλων Καλαμαριάς και οι υπόλοιποι σφύριζαν αδιάφορα. Και μόνο την τελευταία αγωνιστική ξύπνησε η ΑΕΚ επειδή νόμισε ότι θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Δεν θα το έπαιρνε. Δεν το δικαιούταν. Δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό. Δεν είχε άξονα το δίκαιο και το ηθικό. Είχε άξονα μόνο το ίδιον ηθικό όφελος, και αυτό μόνο αφού αυτό διεφάνη ως πιθανότητα.
Αν δεν συνέβαινε καθόλου η υπόθεση Βάλνερ, και παρέμενε το 1-0 του αγωνιστικού χώρου, ο Απόλλων ναι, λογικά θα παρέμενε εκτός ζώνης υποβιβασμού ως το τέλος, όμως και ο Ολυμπιακός (πιστεύω) θα παρέμενε στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά.
Αυτή είναι η οπτική μου, η οπτική του Απόλλωνα Καλαμαριάς, η οπτική του κομπάρσου ακόμα και όταν είναι πρωταγωνιστής. Ας ακουστεί, έστω και τώρα, 9 χρόνια μετά.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Ανδρέας Σταλίδης.
