Ήτανε η χρονιά 1990-91. Πρώτη χρονιά στη Β κατηγορία μετά από 8-9 χρόνια.
Οικονομικά προβλήματα, η διοίκηση σχεδόν ανύπαρκτη, χρέη παντού, προς το κράτος,
την εφορία, το ΙΚΑ τους παίκτες, τον προπονητή, κατηγορίες εναντίον της
διοίκησης για κακοδιαχείριση, οι φίλαθλοι εγκαταλείπουν σιγά σιγά την ομάδα.
Αρχίζουν απεργίες κι οι ποδοσφαιριστές!
Ο Απόλλωνας ζει ένα δράμα, μαραζώνει, φτάνει στο χείλος
του γκρεμού. Η καταστροφή είναι δίπλα.
Κι όμως, αυτή η ομάδα ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ! Δεν είναι τελευταία, δεν είναι στον πάτο,
δεν είναι στη μέση. Κυνηγάει τις τελευταίες φρούδες ελπίδες για
επάνοδο. Σίγουρα αναρωτιέστε γιατί και πώς. Διαβάστε παρακάτω!
Δεύτερος γύρος. Επόμενο παιχνίδι με τον Εορδαικό εκτός έδρας. Λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα.
Πώς θα κλείσουμε το λεωφορείο να παίξουμε ρε παιδιά;
Ο Δημήτρης Τομπουλίδης είναι η σημαία της ομάδας. Παίζει από παιδάκι μπάλλα στον
Απόλλωνα, γέννημα θρέμα Καλαμαριώτης. Κάπου 13 χρόνια στην ποδοσφαιρική ομάδα ως τότε.
Η μεγάλη κίνηση γίνεται. Ο Δημήτρης Τομπουλίδης βγάζει χρήματα από την
τσέπη του, νοικιάζει το λεωφορείο και η ομάδα μεταβαίνει στη
Φλώρινα (αυτήν χρησιμοποιούσε τότε για έδρα ο Εορδαικός)
για να αγωνιστεί. Ο αγώνας ισόπαλος, μηδέν μηδέν.
Ο Δημήτρης Τομπουλίδης δανείζει και σε συμπαίκτες του που είχαν οικονομικό πρόβλημα.
Όχι, δεν είναι πλούσιος.Από το ποδόσφαιρο ζει. Και ούτε μεταγραφή έκανε να βγάλει
λεφτά, ούτε τίποτα. Η αγνή αγάπη για την ομάδα ήταν μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες σκέψεις.
Και όμως, σ’ αυτές τις συνθήκες τερμάτισε τέταρτος
και την επόμενη χρονιά ο Απόλλωνας πήρε άνετα το πρωτάθλημα!
Ε ΝΑ! Γι’ αυτό υποστηρίζω τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.
Αυτά, δεν τα βρίσκεις εύκολα σήμερα στον αθλητισμό.
Αυτό σημαίνει αθλητισμός. Αυτό σημαίνει ιδέα. Αυτό σημαίνει φανέλα.
Αυτό σημαίνει το να είσαι φίλος του αθλήματος,
δηλαδή φίλαθλος. ΦΙΛΑΘΛΟΣ!
Ο Απόλλων Καλαμαριάς δεν είναι δα και η καλύτερη
του κόσμου. Αρκετά συχνά χάνει. Παρά την πικρία από τις ήττες,
ο σκοπός είναι να χειροκροτούμε τον αντίπαλο.
Αυτό σημαίνει να είσαι φίλαθλος.
Αν νομίζετε ότι ο λόγος που υποστηρίζω τον Απόλλωνα είναι λίγος ή μικρός,
σκεφτείτε γιατί εσείς υποστηρίζετε την τάδε “μεγάλη ομάδα“. Σκεφθείτε τους δικούς
σας λόγους. Μήπως επειδή το ίδιο έκανε ο πατέρας σας, ο αδερφός σας, ο ξάδερφος σας ή
ο παιδικός σας φίλος; Μήπως ήταν τυχαίο ή μήπως το ίδιο έκαναν όλοι στη γειτονιά σας και ήτανε κανόνας;
Ο σκοπός που τα έγραψα όλα αυτά είναι ένας. Το ξέρω ότι μάλλον
δεν είστε οπαδός του Απόλλωνα.
Ίσως δεν συμπαθείτε καν την Καλαμαριά.
Θέλω να σας δείξω ότι υπάρχουν αγνά αισθήματα
για μία ποδοσφαιρική ομάδα.
Αυτό που έκανε ο Δημήτρης Τομπουλίδης δεν το βρίσκεις σε “μεγάλη ομάδα“,
ή μάλλον όχι, αυτό που έκανε ο Δημήτρης Τομπουλίδης το βρίσκεις μόνο σε
ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ, γιατί ο Απόλλωνας της Καλαμαριάς φαίνεται πως είναι
πράγματι μεγάλη ομάδα. Απλά, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πέρα από βαθμολογίες…
Ο σκοπός μου ΔΕΝ είναι να συμπαθήσετε την Καλαμαριά.
Ο σκοπός μου είναι να γίνετε φίλαθλοι! Ελάτε στην Καλαμαριά να δείτε τον Απόλλωνα.
Πηγαίνετε στην ομάδα της γειτονιάς σας, της πόλης σας. ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ!
Αν περιμένετε όμως να κερδίζει κάθε Κυριακή, καλύτερα να μην πάτε πουθενά.
Εγώ πάντως σας ευχαριστώ πολύ που φτάσατε να διαβάσετε μέχρι εδώ.
Ανδρέας Σταλίδης
[το κείμενο αυτό γράφτηκε το 1995 ή 1996 και ήταν από τα πρώτα κείμενα που φιλοξένησε η ιστοσελίδα του Απόλλωνα Καλαμαριάς]