Η κατάντια του Ηρακλή Θεσσαλονίκης…

Ο Ηρακλής ιδρύθηκε το 1908, πριν από 103 χρόνια! Ήταν η μοναδική ομάδα της Θεσσαλονίκης για 17-18 χρόνια. Το 1925-26 ιδρύθηκαν οι άλλες τρεις (μεγάλες) ομάδες της πόλης, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ και ο Απόλλων Καλαμαριάς. Κάθε μία με τη δική της ιστορία, με τη δική της οπτική, το δικό της κοινό και την κοινωνική εκπροσώπηση και προέλευση.

Το να συμπαθήσει ή να αντιπαθήσει κανείς μία ομάδα δεν άπτεται των αποτελεσμάτων της, των επιτυχιών της, της καλής ή κακής τύχης σε συγκεκριμένα παιχνίδια, των αδικιών της από εξωγενείς παράγοντες. Ούτε από την κοινωνική διαστρωμάτωση των οπαδών της, την ατμόσφαιρα που δημιουργούν στο γήπεδο, την έδρα της, την πόλη της. Ούτε από το ήθος των ποδοσφαιριστών που ανέδειξε ή των διοικήσεων που την ανέλαβαν. Όλα αυτά, και άλλα τόσα, μπορεί να παίξουν έναν ρόλο, όμως ΠΟΤΕ τον καθοριστικό.

Τι μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στο να συμπαθήσει ή να αντιπαθήσει κανείς μία ομάδα λοιπόν;

Η κοινή συλλογική έκφραση όχι απλώς των οπαδών ή φίλων της, αλλά εκείνου του σκληρού πυρήνα των μελών της, της ραχοκοκαλιάς της ομάδας. Αυτών που δίνουν το αίμα και την ψυχή τους για μία ομάδα, δεκαετίες τώρα. Αυτών που ασχολούνται και ενδιαφέρονται έμπρακτα για την ομάδα. Όχι όσων ασχολούνται τυχαία, περιστασιακά ἠ περιοδικά.

Όταν το 75% των μελών του Ερασιτέχνη μίας ομάδας εκφράζονται από κοινού για την τύχη της ομάδας, όταν εκφράζονται από κοινού υπέρ συγκεκριμένης πρότασης μπροστά σε αυτό που οι ίδοι εκτιμούν ως ύψιστο κίνδυνο καταστροφής της ομάδας, ε τότε αυτό ικανοποιεί το κριτήριο. Αυτό είναι μία τέτοια κοινή έκφραση των ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν καλύτερα τον συγκεκριμένο σύλλογο.

Στις 29 Ιουνίου 2011 το 75% των μελών του Ηρακλή αποφάσισε να παραχωρήσει την ομάδα στον Μάκη Ψωμιάδη.

Την επομένη, 30 Ιουνίου 2011, ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη υπερθεμάτισε αυτής της προοπτικής λέγοντας «Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» (και άλλα ωραία).

Μπροστά στην καταστροφή(;) να αγωνιστεί για μία χρονιά, τη δεύτερη στην ιστορία του, ο Ηρακλής στη Β Εθνική, το σώμα και αίμα της ομάδας, ο Ερασιτέχνης, προτίμησε το ξεπούλημα σχεδόν σε ό,τι χειρότερο έχει παρουσιάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια.

Είναι τόσο θλιβερή η κατάντια της ομάδας που στις 10 Αυγούστου, όταν η ΕΠΟ οπισθοχώρησε στην ποινή του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας, ο Ηρακλής εξέδωσε μία οργίλη ανακοίνωση υπογράφοντας με το γελοιωδέστατο «Ηρακλής, SuperLeague 2011/12»!!

Αισθάνομαι ΝΤΡΟΠΗ για τον Ηρακλή. Ακόμα διηγούμαι σε φίλους ότι σε πολύ μικρή ηλικία έχω πάει να δω τον Χατζηπαναγή ζωντανά στο γήπεδο. Τον θεωρώ τον μεγαλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Αισθάνομαι ΝΤΡΟΠΗ σήμερα.

Η κατάντια του Ηρακλή είναι απύθμενη.

Εύχομαι η ομάδα μου να μην τον ξανασυναντήσει.

Η ομάδα μου είναι Μεγάλη.

Στην πραγματική καταστροφή (και όχι σε μία χρονιά παρένθεσης) δεν το έβαλε κάτω. Δεν ζήτησε τίποτα. Έσκυψε το κεφάλι, ανασυντάχθηκε και προσπαθεί να επανέλθει.

Τα μεγάλα πράγματα τα κάνουν οι συμπεριφορές. Όχι οι εφήμερες επιτυχίες. Ούτε οι τυχαίες επιλογές εδώ ή εκεί.

Η συμπεριφορά του Ηρακλή, όπως αντιπροσωπεύεται από τον Ερασιτέχνη τον κατέστησε έναν μικρό, μικρότατο σύλλογο. Ένα μυρμηγκάκι μπροστά στο μεγαλείο άλλων ομάδων και συλλόγων που παλεύουν κάθε μέρα για την αξιοπρέπειά τους.

Στον Ηρακλή αξίζει πλέον μόνο η περιφρόνηση.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Ηρακλή, λυπάμαι, αλλά οι άνθρωποί σου σε βύθισαν στον πάτο.